سلامت
عنصر سلنیوم چیست؟ | مکمل های آن را بشناسید
سلنیوم یک عنصر کمیاب است که برای بخشی از دستگاه آنزیمی محافظت کننده سلول در برابر آسیب توسط رادیکال‌ها، ضروری است (نظیر ویتامین C ،A و E ضداکسیدان محسوب می‌شود). رادیکال‌های آزاد از واکنش‌های شیمیایی بدن بوجود می‌آید که می‌تواند به سلول‌ها آسیب برساند.
سایر اسامی عنصر سلنیوم
- اسید سلنیوس
- سولفیدسلنیوم
- مخمرسلنیوم
- سلنو متیونین
- سلنیت‌سدیم
دسترسی
سلنیوم بدون نیاز به نسخه به صورت قرص‌های ۲۰۰ میکروگرمی و نیز در مولتی ویتامین‌ها و ترکیبات معدنی یافت می‌شود. سولفیدسلنیوم ماده فعال در شامپوهای ضد شوره است.
رژیم غذایی و سایر منابع طبیعی مرتبط با عنصر سلنیوم
گوشت، ماهی، غلات و لبنیات منابع خوب غذایی محسوب می‌شوند.
مقدار عنصر موجود در سبزیجات به محتوای ماده معدنی موجود در خاک، بستگی دارد.
سلنیوم در محصولات غذایی دارای پروتئین یافت می‌شود.
نیاز روزانه بدن به عنصر سلنیوم
دوز روزانه سلنیوم بدین شرح است:
۱۰ میکروگرم (از تولد تا ۳ ماهگی)
۱۳ میکروگرم (۴ تا ۶ ماهگی)
۷۰ میکروگرم (۱۲-۷ ماهگی)
۱۵ میکروگرم (۱تا۳ سالگی)
۲۰ میکروگرم ( ۶-۴ سالگی)
۳۰ میکروگرم( ۱۰-۷ سالگی)
۴۵ میکروگرم (۱۴-۱۱ سالگی)
۷۰ میکروگرم (پسران ۱۸-۱۵ سال)
۶۰ میکروگرم (دختران ۱۵ به بالا)
۷۵ میکروگرم (پسران ۱۹ سال به بالا).
در زمان بارداری نیاز به مقادیر بیشتر وجود ندارد اما در دوران شیردهی نیاز روزانه ۱۵ میلی‌گرم بالاتر می‌رود.
ضرورت مصرف مکمل‌ها
اغلب رژیم‌های طبیعی حاوی مقادیر کافی ازین عنصر هستند و لذا مصرف مکمل‌ها به ندرت ضرورت می‌یابد.
در حال حاضر، هیچ شواهد پزشکی از ادعاهایی که در مورد نقش سلنیوم در پیشگیری از سرطان با افزایش طول عمر ذکر می‌شود، وجود ندارد.
دریافت روزانه بیش از ۱۵۰ میلی‌گرم بجز با توصیه پزشک، پیشنهاد نمی‌شود.
علایم کمبود سلنیوم در بدن
کمبود مزمن سلنیوم سبب از بین رفتن توان بدنی فرد شده و باعث تخریب بافت‌ها و پیری زودرس می‌شود.
در نواحی که رژیم غذایی فاقد سلنیوم است مثل مناطق دورافتاده‌ای در چین، کودکان این نواحی دچار درد و حساسیت عضلانی و بیماری‌های قلبی کشنده می‌شوند.
دوز درمانی در موارد کمبود سلنیوم
علایم کمبود به حساسیت فرد و شدت اختلال بستگی دارد.
کمبود شدید این عنصر با دوزهای روزانه ۲۰۰ میکروگرم درمان می‌شود.
علایم و خطرات ناشی از مصرف زیاد
مصرف بیش از حد سبب موارد زیر می‌شود:
میزان کل دریافت روزانه نباید از ۴۰۰ میکروگرم بیشتر شود، دوزهای بیش از اندازه کشنده است.
